Η εξεταστική για την οικονομία, το χρέος και η απλή λογική

Από όλες τις εξεταστικές επιτροπές αυτή που αμφισβητήθηκε είναι η επιτροπή για την οικονομία με δυο βασικά επιχειρήματα. Από την πλευρά της ΝΔ ότι το ΠΑΣΟΚ περιορίζει την διερευνώμενη περίοδο στην σχεδόν εξαετία της ΝΔ (2004-2009). Και  από την πλευρά του ΛΑΟΣ, αλλά και σχολιαστών των ΜΜΕ, ότι η στιγμή είναι άκαιρη για λόγους εμφάνισης της χώρας προς τα έξω και εθνικής ομοψυχίας απέναντι στην κρίση. Οι παρατηρήσεις των κόμματων της αριστεράς δεν έτυχαν μεγάλης επικοινωνιακής προβολής από τα ΜΜΕ που κύρια εστίασαν, ανάλογα με τους εκλεκτούς τους, στα δυο αυτά θέματα.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κάνεις δεν αμφισβήτησε την ιδέα της εξεταστικής αυτής καθεαυτής. Γιατί χρειάζεται εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το χρέος και τους σχετικούς χειρισμούς ? Η παράδοξη αυτή ερώτηση είναι παρόλα ταύτα προφανής. Για να εξηγούμαστε :

Η εξέλιξη του χρέους από το 1981 μέχρι και το 2008 (ας αφήσουμε το 2009 που αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) είναι η παρακάτω (σε δισ. ευρώ)

(πηγή : Πρώτο Θέμα, www.3comma14.gr)

Τα τρέχοντα στοιχεία ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο, στο τέλος του 2009 για χρέος ύψους 300 δισ. Η ΝΔ αμφισβητεί αλλά αν δεν είναι 300 είναι 280. Από τους αριθμούς προκύπτει ότι :

Στην  πρώτη επταετία του ΠΑΣΟΚ το χρέος αυξήθηκε κατά 7,2 φορές δηλαδή 720 %. Μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του χρέους περίπου 103%, δηλαδή κάθε χρόνο το χρέος διπλασιάζονταν. Αλλά όπως ισχυρίστηκε ο κ. Παπουτσής στη βουλή, το ΠΑΣΟΚ άρχισε, από το 1981 και μετά, να αποπληρώνει δάνεια που συνάφθηκαν από την εποχή της Χούντας.

Στην σχεδόν πενταετία της ΝΔ (89-93) το χρέος αυξήθηκε κατά 3,8% φορές δηλαδή 380%.Μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης 76%, δηλαδή το χρέος διπλασιάζονταν κάθε 15 μήνες αντί για 12 στην προηγούμενη περίοδο. Αλλά φυσικά η ΝΔ, όπως και ο κ. Παπουτσής, αντιτείνει ότι τότε κατέπεσαν εγγυήσεις δανείων της προηγούμενης περιόδου που πάρθηκαν από κρατικές επιχειρήσεις. Άρα ισχυρίζεται ότι τα δάνεια της προκλήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ του 1982-1988.

Αμέσως μετά, στην 10ετια ΠΑΣΟΚ (1994-2003) το χρέος (αφήνοντας κατά μέρος τα περί Goldman Sachs πριν την ένταξη στην ΟΝΕ) το χρέος αυξήθηκε κατά  2.4 φορές (240%). Μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης περίπου 24%, δηλαδή το χρέος διπλασιάζονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Προφανώς το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι μεγάλο μέρος των συναφθέντων δανείων οφείλεται στις υποχρεώσεις που δημιούργησε η περίοδος Μητσοτάκη.

Τέλος στην εξαετία ΝΔ (2004-2009) το χρέος αυξήθηκε τουλάχιστον κατά 1.67 φορές (167%) παίρνοντας την εκτίμηση ΝΔ (280 δις.) και όχι ΠΑΣΟΚ (300 δις.), δηλαδή αυξανόταν με ετήσιο ρυθμό περίπου 28% το χρόνο λίγο υψηλότερο από αυτόν της προηγούμενης περιόδου. Αλλά και πάλι η ΝΔ προβάλει το επιχείρημα ότι αντιμετώπισε υποχρεώσεις τόκων και τοκοχρεολυσίων, εξοπλιστικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ που αποπλήρωσε, κλπ.

Τι ακριβώς θα προσθέσει σε αυτά η όποια εξεταστική της Βουλής ; Και ποια αξιοπιστία έχει η ίδια η Βουλή που διαθέτει και επιστημονική υποστήριξη  και την απαραίτητη εξουσία για να παρακολουθήσει τον κρατικό δανεισμό και να ενημερώσει τους πολίτες, πράγμα που δεν έπραξε όλα αυτά τα χρόνια ;

Δεν χρειάζεται καμία επιτροπή της Βουλής, καμία επιστημονική επιτροπή σοφών η άσοφων για να προκύψει η αλήθεια. Τα πράγματα είναι απλά και ο πολίτης μπορεί και μόνος του να βγάλει τα συμπεράσματα του. Κάθε δάνειο που συνάφθηκε χρησιμοποιήθηκε κατά ένα μέρος για πρωτογενείς δαπάνες (μισθοδοσίες, υγεία, πρόνοια, δημόσιες επενδύσεις, κλπ) και κατά ένα άλλο μέρος για εξυπηρέτηση παντός είδους υποχρεώσεων του συνολικό χρέους (τόκοι, τοκοχρεολύσια, εγγυήσεις, βραχυπρόθεσμες οφειλές, κλπ). Το μόνο που χρειάζεται, και ο πολίτης θα βγάλει τα όποια συμπεράσματα είναι να δοθούν στη δημοσιότητα, έστω και από την επιτροπή της βουλής, τρία μόνο νούμερα:

Ο ετήσιος δανεισμός κάθε έτους

Το ποσό που πήγε σε πρωτογενείς δαπάνες

Και το ποσό που πήγε στην κάθε είδους εξυπηρέτηση του χρέους

Πέρα από τα όποια συμπεράσματα θα προκύψουν η δημοσίευση αυτών των στοιχείων θα επιτρέψει επίσης να φύγουμε από το επίκαιρο θέμα – που είναι ο δανεισμός και οι οροί του, τα CDS τα swaps και άλλα τέτοια – για να πάμε σαν χώρα στο ουσιαστικό που είναι το χρέος και η δυναμική του που απειλούν την ύπαρξη μας. Πιο συγκεκριμένα :

όπως έγραφε η Αυγή (και πολλά blogs) στις 7/3/2010 σε άρθρο του κ. Δημήτρη Καζάκη με τον τίτλο “Υπάρχει θέμα χρεωκοπίας για την Ελλάδα;”:

“…Έτσι το συνολικό κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους για το 2009 ξε-πέρασε τα 77 δισ. ευρώ, όταν τα δημόσια έσοδα για την ίδια χρονιά μόλις που υπερβαίνουν τα 59 δισ. ευρώ. Έτσι, το συνολικό κόστος εξυπηρέτησης αντιστοιχεί πια σχεδόν στο 90% των δημοσίων δαπανών και στο 32% του ΑΕΠ της χώρας. Ποιος είναι αυτός που με σοβαρότητα μπορεί να υποστηρίξει ότι μια οικονομία -και μάλιστα τόσο παραγωγικά αναιμική όσο η οικονομία της Ελλάδας- είναι σε θέση να αντέξει μια τέτοια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους;…”

Αυτό ακριβώς είναι το βασικό ζήτημα και όχι μόνο οι όροι του δανεισμού του 2010.

Για του όρους του δανεισμού 2010 είναι γεγονός ότι ο πρωθυπουργός είναι υπερκινητικός και δραστήριος. Ότι ορθώς διεθνοποιεί το ελληνικό θέμα. Αλλά πάνω από όλα αν οι όροι βελτιωθούν την βασική συνεισφορά και σε είδος και σε επιχειρήματα απέναντι σε αγορές, σε κερδοσκόπους και εταίρους, θα την έχουν κάνει οι θυσίες του ελληνικού λάου.

Αλλά τι ακριβώς θα κάνουμε το 2011 ? Ποσό άλλο να περικοπούν οι αμοιβές του δημοσίου που δεν κόπηκαν και κατά τον καλύτερο και δικαιότερο τρόπο ;

Οι κυβερνήσεις από δω και στο εξής πρέπει να κρίνονται όχι τόσο από την ικανότητα τους να δανειστούν με καλούς η κακούς όρους, αλλά από την ικανότητα τους να μειώσουν τον ετήσιο δανεισμό, να αποπληρώσουν προοδευτικά το χρέος και φυσικά να προτείνουν σ αυτή την κατεύθυνση και κάτι άλλο από την συνήθη τακτική που οδηγεί πάντα στον μισθωτό του δημόσιου η ιδιωτικού τομέα. Και ακόμα να σταματήσει η υποκρισία ότι ο μισθός των 1000 ευρώ (δημόσιος η ιδιωτικός) μπορεί να μειωθεί κατά δέκα η είκοσι τοις εκατό με τον ίδιο τρόπο που επίσης κατά 10 η είκοσι τοις εκατό θα μειωθεί ο μισθός των τεσσάρων, πέντε η έξι χιλιάδων ευρώ.

Η ποσοστιαία, μη προοδευτική μείωση που εφαρμόστηκε, συνιστά πασιφανή κοινωνική αδικία και δεν είναι δυνατόν ούτε να επαναληφθεί ούτε να παραμείνει επ’ άπειρον στα γνωστά πλαίσια του “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”.