Οι δημοσιογράφοι δείχνουν τους πολιτικούς..

…ποιός να τους πιστέψει ;

Παρακολουθούμε με υπομονή και σιωπηλή έκπληξη εδώ και επτά μήνες το σήριαλ της διάσωσης της Ελλάδας.

Και κάθε μέρα  οι εντεταλμένοι δημοσιο-γράφοι,  αναφέρομαι στους  παραθυράτους επί πάντως επιστητού ειδικούς που δεν αλ-λάζουν με τις κυβερ-νήσεις, απορούν που οι αγορές δεν πεί-θονται, την επομένη ανακουφίζονται που τα spreads έπεσαν, και την μεθεπομένη ανατριχιάζουν που ξανανεβαίνουν. Και για να στρέψουν αλλού την προσοχή μας ζητάνε αίμα.

Όπως ακριβώς πριν μας έλεγαν για τα golden boys,  τώρα ζητάνε τα κεφάλια των πολιτικών, και θέλουν καθάρσεις. Και φυσικά ούτε λέξη για το γεγονός οτι, το πολιτικό δημοσιογραφικό και διοικητικό σύστημα της χώρας, υπήρξε αλληλένδετο στα 30 χρόνια που μας οδήγησαν εδώ.

Έχουν προφανώς μυριστεί την αγανάκτηση των πολιτών ενάντια στους πολιτικούς.Και κάνουν δυο πράγματα

Το πρώτο, την καλλιεργούν και τη γενικεύουν. Οι σοβαροί δημοσιογράφοι υιοθετούν σήμερα λίγο ως πολύ την επιχειρηματολογία Καρατζαφέρη: όλοι ίδιοι,να δούμε κάποιους να πάνε φυλακή και τέτοια.  Η απολυτή υποκρισία, από τον Καρατζαφερη στο Ρέππα περνώντας από τους παραθυράκηδες δημοσιογράφους ; να κάνουμε τους βουλευτές διακόσιους. Συνεισφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης. Μπράβο. Όταν μας λένε όλοι οι πολιτικοί ειναι ίδιοι, να πάνε μέσα όλοι κ.λπ, απλά φροντίζουν οι απώλειες του πραγματικού συστήματος να ειναι περιορισμένες, να μην αποδοθούν πραγματικές ευθύνες και να θυσιαστούν κάποιοι δευτεροκλασάτοι σε μια τηλεοπτική διαδικασία κάθαρσης. Και είναι αίσχος οτι το ΠΑΣΟΚ δίνει αυτή τη γραμμή.  Αλλά δεν ειναι σίγουρο οτι θα δουλέψει αυτή η κομπίνα μέχρι το τέλος.

Το δεύτερο, προφυλάσσουν τους κοινούς εργοδότες που μοιράζονται με κάποιους πολιτικούς. Διότι όπως και να το κάνουμε δεν ειναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Προφανώς και τα μη κυβερνητικά κόμματα δεν μπορεί να έχουν τις ίδιες ευθύνες με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Προφανώς και όλοι οι πολιτικοί, ακόμα και στα δυο αυτά κόμματα δεν ειναι ίδιοι. Άλλο ειναι η έλλειψη πολιτικού θάρρους και άλλο η κατάχρηση δημοσίου χρήματος και η εξυπηρέτηση συμφερόντων. Όλοι οι δημοσιογράφοι δεν ειναι ίδιοι. Αλλά το αμάλγαμα προφυλάσσει. Και αυτό κάνουν. Προφυλάσσουν τους εργοδότες τους διακηρύσσοντας παντού, όλοι το ίδιο ειναι και όλοι το ίδιο φταίνε.

Δεν ειναι όμως έτσι. Δεν έχει μεγάλη σημασία λοιπόν αν, οι επί τριάντα χρόνια συνδαιτυμόνες του φαύλου πολιτικού συστήματος, κάνουν τώρα πως εκπλήσσονται. Οι δημοσιογραφικοί κομπάρσοι του δράματος που παίζεται γύρω από το πτώμα της Ελλάδας, εκτελούν υπηρεσία, χωρίς αναγκαστικά να καταλαβαίνουν τις εκφάνσεις και το βάθος της κρίσης που διανύουμε. Απλά προσπαθούν να εξασφαλίσουν μια θέση στον ήλιο του ΔΝΤ, κυβερνήτη της χώρας, για ένα διάστημα που ακόμα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε.

Αλλά δεν ειναι καθόλου προφανές οτι δεν θα καταρρεύσουν και οι ίδιοι, η οτι δεν θα θυσιαστούν μόλις ολοκληρώσουν το έργο τους η ακόμα και πριν. Γιατί μην αυταπατώνται, οτι οι πολίτες στους οποίους οι δημοσιογράφοι, αγανακτισμένοι δήθεν, δείχνουν σήμερα τους πολιτικούς, θυμούνται επίσης οτι ήταν και ειναι οι κολλητοί τους.