Είκοσι δισεκατομμύρια φακελάκια ; δεν είναι η διαφθορά των πολιτών η αιτία του δημοσίου χρέους κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ !!!

Διαφθορά και η ευνοιοκρατία τα καύσιμα για το ελληνικό χάλι του δημοσίου χρέους.

Μ’ αυτόν τον τίτλο η Wall Street Journal δημοσιεύει ένα άρθρο που αποσπάσματα του είδαν ήδη το φως της δημοσιότητας χωρίς σχόλια. Σε νεότερο σχόλιο ίσως το μεταφράσουμε ολόκληρο, αξίζει το κόπο σαν μνημείο ενοχοποίησης του καθημερινού ανθρώπου. Εδώ θα περιοριστούμε σε σχολιασμό κάποιων αποσπασμάτων.

“…Πίσω από την κρίση του προϋπολογισμού που διαταράσσει την Ελλάδα βρίσκεται ένα αίνιγμα: Γιατί το κράτος δαπανά τόσο πλουσιοπάροχα, αλλά συλλέγει φόρους τόσο φτωχά;

Πολλοί Έλληνες λένε ότι η απάντηση χρειάζεται μόνο δύο λέξεις: φακελάκι και ρουσφέτι. Φακελάκι είναι ο Όρος για την δωροδοκία που επηρεάζει τους πάντες, από τους ασθενείς των νοσοκομείων ως τους ιχθυοπώλες. Ρουσφέτι σημαίνει δαπανηρά πολιτικά χατίρια που διαποτίζουν τα πάντα, από την πρόσληψη των εκπαιδευτικών μέχρι τις δοσοληψίες ανταλλαγής γης με τους ορθόδοξους μοναχούς.

Μαζί, αυτές οι παραδόσεις διαφθοράς και ευνοιοκρατία έχουν παραγάγει ένα κράτος που είναι ταυτόχρονα υπέρβαρο και υποσιτισμένο, καθώς και μια κρίση εμπιστοσύνης που συνταράσσει το σύνολο της Ευρώπης.

Οι παραπάνω περισπούδαστες διαπιστώσεις βασίζονται σε μελέτη που θα δημοσιευθεί τις επόμενες εβδομάδες από το Brookings Institution που διαπιστώνει ότι η δωροδοκία, οι πελατειακές σχέσεις και η δημόσια διαφθορά είναι σημαντικοί τροφοδότες του υπέρογκου δημόσιου χρέους της χώρας, στερώντας το ελληνικό κράτος κάθε χρόνο από το ισοδύναμο τουλάχιστον 8% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, δηλαδή παραπάνω από 20 δισεκατομμύρια ευρώ…”

Ακολουθεί φυσικά τσιτάτο από συνέντευξη του πρωθυπουργού πού δηλώνει ότι "Το βασικό πρόβλημά μας είναι η συστημική διαφθορά", καθώς επίσης  και η δήλωση του στους δικαστικούς περί ατιμωρησίας  στη χώρα. Και έπονται διάφορες περιπτωσιολογικές αναλύσεις για του λόγου το αληθές, στις οποίες διάφοροι ελληνόφωνοι στοχαστές, πολίτες η ελληνοαμερικανοί, λένε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του, πιθανότατα χωρίς να ξέρουν πως θα χρησιμοποιηθεί η δήλωση τους, προς επιβεβαίωση του τίτλου.

Πιθανά η μελέτη δεν είναι για πέταμα, από το διάγραμμα που δημοσιεύεται και που εμφανίζεται στην ανάρτηση, επιχειρείται μια στατιστική συνάρτηση του χρέους με την διαφθορά. Αλλά στατιστική και αιτιολογία είναι δυο πράγματα διαφορετικά και το κακόγουστο και παραπλανητικό του άρθρου συνίσταται στην εντύπωση που δίνει – και που ακούγεται και στη χώρα μας – ότι η διαφθορά του δημοσίου και το χρέος είναι προϊόν  της δράσης του καθημερινού Έλληνα.

Ας δούμε λοιπόν το νούμερο των είκοσι δισεκατομμυρίων το χρόνο. Εφόσον είναι όπως λέει το άρθρο λεφτά που χάνει το δημόσιο, δεν είναι “γρηγορόσημα” αλλά, είτε φόροι, είτε διευκολύνσεις με το αζημίωτο, που αντί να πληρώνονται στο δημόσιο καταλήγουν εν μέρει στα χέρια των επιτήδειων δημοσίων υπαλλήλων. Ας πούμε λοιπόν ότι για να αποφύγουν αυτά τα είκοσι δισεκατομμύρια οι έλληνες πολίτες καταβάλουν όχι παραπάνω από τα μισά στους επιτήδειους. Δεν γίνεται να είναι φακελάκια γιατί με τιμή 1000 ευρώ το φακελάκι, χρειάζονται δέκα εκατομμύρια φακελάκια το χρόνο, δηλαδή δυο φορές ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός. Αν τα είκοσι αυτά δισεκατομμύριο  ήταν η καθημερινή διαφθορά του Έλληνα ιδιώτη και του δημοσίου υπαλλήλου, ο κάθε Έλληνας, από τα πέντε εκατομμύρια του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, πρέπει να δίνει κάθε χρόνο τουλάχιστον  2000 ευρώ για αποφυγή φόρων και άλλων τελών του δημοσίου.

Είναι ποτέ δυνατόν ? Ας σοβαρευτούμε λίγο, δεν είμαστε όλοι δημοσιογράφοι σ’ αύτη τη χώρα.

Η διαφθορά του δημοσίου υπάρχει, κανείς δεν το αμφισβητεί και η κοινωνία μας συμμετέχει συνολικά σ’ αυτήν. Αλλά το να θεώρει κανείς ότι εξασκείται μόνο εις όφελος του καθημερινού διαφθαρμένου Έλληνα – που κι αυτό γίνεται και πρέπει να παύσει – είναι απάτη.

Η διαφθορά του δημοσίου ωφελεί κατ’ αρχήν τους έχοντες και κατέχοντες, τους προμηθευτές και εργολάβους του δημοσίου, εγχώριους και μη.

Στη χώρα που το μέσο κόστος αυτοκινητόδρομου είναι έξι φορές μεγαλύτερο από το μέσο ευρωπαϊκό όρο, με μικρότερο εργατικό κόστος, δεν υπάρχει μόνο η διαφθορά του καθημερινού πολίτη.

Στη χώρα που ο κάθε κύριος Σχοινιωτάκης, γίνεται ήρωας, γιατί θυμήθηκε ξαφνικά τα πραγματικά η υποθετικά golden boys του δημοσίου, αλλά δεν τον ρωτά κανείς να μας εξηγήσει πως τόσης υπερ-τιμολογημένες συμβάσεις δημοσίων έργων και υπηρεσιών πέρασαν από το ελεγκτικό συνέδριο απαρατήρητες, δεν γίνεται να φταίει μόνο ο μέσος έλληνας, είτε δημόσιος είτε ιδιωτικός.

Στη χώρα που επί δεκαετίες δεν παραδίδονται έργα και υπηρεσίες που κατακυρώθηκαν για εκτέλεση σε μερικούς μήνες δεν γίνεται να φταίνε μόνο τα φακελάκια.

Στη χώρα που τα δυο κόμματα εξουσίας ανταγωνίζονται ακόμα ποιους δικούς τους θα βάλουν στο δημόσιο, που καθιέρωσαν τους όρους γαλάζια και πράσινα παιδιά, μην μας λένε ότι φταίνε μόνο αυτοί που ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία βουλευτών και υπουργών

Στη χώρα που το opengov, που καλή ιδέα ήταν, έβρεξε ανιψιούς, γιούς, κουμπάρους, άσχετους η  ακόμα και αμφίβολους ποινικά, δεν γίνεται να είναι ο πολίτης η πηγή της διαφθοράς.

Σ αυτήν τη χώρα η πηγή της διαφθοράς  είναι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης ίσως ακόμα πιο πολύ και από το οικονομικό κατεστημένο.

Αυτό δεν αναιρεί ότι η καθημερινή διαφθορά πρέπει να τιμωρηθεί, ότι μας βλάπτει σαν κράτος και σαν κοινωνία. Αλλά αν  συνεχίσουμε για όλα τα δεινά να δείχνουμε μόνο τον απλό καθημερινό διεφθαρμένο πολίτη, κλείνοντας τα μάτια για να αφήσουμε αλώβητο το πολιτικό σύστημα που τον έμαθε έτσι για να το εκμεταλλευτεί, κάποια μέρα θα εκραγούμε.

Το Διεθνές  Νομισματικό Ταμείο που είναι ήδη εδώ, θα βρέξει επί δικαίων και αδίκων μας λένε. Αλλά περισσότερο επί δικαίων….από ότι φαίνεται.