Σαρκοζύ – Μέρκελ : τελούμε υπό μόνιμο εκβιασμό…η αλλιώς..Το τέλος της πολιτικής και η κυριαρχία των χρηματοοικονομικών δικτύων

Η κατάρρευση της Leaman Brothers οδήγησε σε μια σφοδρή χρηματοπιστωτική κρίση. Σαν συνέπεια του γεγονότος  κρίθηκε,  από τους ισχυρούς του κόσμου, ότι έπρεπε, πάση θυσία, να διασωθούν οι τράπεζες. Η “διάσωση” διοχετεύτηκε στην πραγματική οικονομία μέσω  των μέτρων στήριξης των τραπεζών, που πλήρωσε ο παγκόσμιος φορολογούμενος, αλλά και μέσω της στήριξης της πραγματικής οικονομίας (πχ. αυτοκινητοβιομηχανίας) λόγω της αδυναμίας των τραπεζών να παίξουν το ρολό του χρηματοδότη που είχαν μονοπωλήσει στην πραγματική οικονομία. Το δράμα που επακολούθησε είναι γνωστό, ερμηνεύτηκε όμως  με τρόπο που  αφήνει τον περίεργο ρόλο των  τραπεζών στο απυρόβλητο.

Επί δύο χρόνια οι τράπεζες στηριχτήκαν πολλαπλά, το κόστος της στήριξης πέρασε στον καταναλωτή, δανειζόμενο, εργαζόμενο (και μην ακούσουμε ότι οι εγγυήσεις δεν είναι χρήμα…, επηρεάζουν ευθέως τις δευτερογενείς αγορές και οι τράπεζες και τα founds τζογάρουν πάνω σ’ αυτό το δήθεν μη πραγματικό χρήμα. Το ίδιο έγινε και με τις –πολύ μικρότερες - ενισχύσεις της πραγματικής οικονομίας. Είναι προφανές, για παράδειγμα, ότι οι  συνεισφορές του κ. Σαρκοζύ στην γαλλική βιομηχανία πληρώθηκαν από το Γάλλο φορολογούμενο, είτε μέσω φόρων, είτε μέσω κρατικού δανεισμού. Το ίδιο ακριβώς έγινε σε όλες τις χώρες.

Ακριβώς ένα χρόνο μετά την “διάσωση” του τραπεζικού συστήματος, άρχισε η κρίση των κρατικών ομολόγων στην ευρωζώνη, με πρώτο θύμα την Ελλάδα, και φυσικά με προφανή υπαιτιότητα των ελληνικών  κυβερνήσεων Μητσοτάκη, Σημίτη και Καραμανλή του νεοτέρου.

Ο λόγος που δεν συμπεριλαμβάνουμε τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι ότι αφενός το χρέος που άφησε ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν κάτω από το 75%, ποσοστό βιώσιμο, και αφετέρου ότι έκανε πραγματική αναδιανομή (όχι χωρίς ευνοιοκρατίες) σε μια Ελλάδα που ο μίσος πληθυσμός της ήταν εκτός συστήματος. Όποιος θυμάται την προ του 1981 Ελλάδα το γνωρίζει.

Έγινε προοδευτικά αντιληπτό, ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έβγαζε τα σπασμένα της κρίσης από την όποια διασώθηκε με χρήματα των χωρών και των πολιτών τους, σορτάροντας με τοξικό τρόπο τα κρατικά ομολόγα όπως ακριβώς είχε κάνει με τα οικιστικά δάνεια. Έχοντας καταληστεύσει μια πρώτη φορά για την διάσωση του τους πολίτες, ξεκινούσε ένα νέο κύκλο χρηματοοικονομικής συσσώρευσης οδηγώντας χώρες και ενδεχομένως ηπείρους σε νέα ύφεση, με βασικό επιχείρημα την απερισκεψία των κυβερνήσεων στα δημοσιονομικά τους. Ποίοι απαιτούσαν σωφροσύνη : αυτοί που δεν επέδειξαν καμία. Είτε γιατί όπως η Goldman Sachs συνεργάστηκαν στις λοβιτούρες των κυβερνήσεων κερδοσκοπώντας εις βάρος τους ταυτόχρονα, είτε γιατί συνέχισαν με χαμηλά επιτόκια να δανείζουν χώρες των οποίων το χρέος ως ποσοστού ΑΕΠ γινόταν αστρονομικό. οι τράπεζες, κερδοσκοπικές και μη, καλλιέργησαν την κατάσταση που σήμερα επικρίνουν.

Συμφώνα με την τράπεζα διεθνών συναλλαγών, η έκθεση των επισήμων τραπεζών στα χρέη των PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) είναι : οι γαλλικές με 880 δισ . δολάρια, οι γερμανικές με 733 δισ, οι αγγλικές με 426 δισ, και οι αμερικανικές με 241 δισ

Με τις εξελίξεις αυτές έγινε προφανές ότι το σύστημα δεν έχει κερδοσκοπικές παραφυάδες, είναι κερδοσκοπικό από την φύση του. Οι λεγόμενες κερδοσκοπικές παραφυάδες – όπως οι κκ. Paulson, Soros και λοιποί, είναι οργανικά στοιχεία και επιχειρησιακοί βραχίονες του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, για τέτοιου είδους επιχειρήσεις.

Τι ακριβώς συμβαίνει τότε ; Πρόκειται για διεθνή συνωμοσία των σιωνιστών της λέσχης bilderberg, της παγκόσμιας τραπεζικής κυβέρνησης ;

Τα δημοσιεύματα αυτά είναι μυριάδες, και αν οι συνωμοσίες είναι αδύναμες θεωρίες, πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι εξελίξεις συγκλίνουν περισσότερο με τις προβλέψεις των θεωριών αυτών παρά με τις επίσημες, κάθε φορά, ανακοινώσεις των αρμόδιων οργάνων της ευρωπαϊκής ένωσης η των κυβερνήσεων, που την επομένη διαψεύδονται από τις αγορές.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, και πάνω σ’ αυτό αναπτύσσονται οι όποιες συνωμοσίες αν υπάρχουν, είναι ότι ο έλεγχος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει ξεφύγει από τους πολίτικους, από τις αρχές της δεκαετίας του 80 στο τέλος του 20ου αιώνα.

Πως ακριβώς έγινε αυτό ; Απλούστατα το χρηματοπιστωτικό σύστημα πέρασε στην εποχή της στιγμιαίας ταχύτητας πολύ πιο γρήγορα από την πολιτική και τους πολιτικούς που εξακολουθούν να είναι δέσμιοι εδαφικών αντιπροσωπευτικών διαδικασιών.

Δείτε για παράδειγμα την επίδραση των εκλογών της Γερμανίας, από τις οποίες η Μέρκελ εξαρτάται, στην διαχείριση της Ελληνικής κρίσης. Στο επίπεδο της παγκοσμιοποίησης οι αγορές και οι τράπεζες λειτουργούν με την ταχύτητα του φωτός ενώ  η πολιτική παρέμεινε συγκριτικά χειροκίνητη. Όμως αυτές οι αργοκίνητες αντιπροσωπευτικές διαδικασίες είναι οι μόνες που εξασφαλίσουν ένα μίνιμουμ δημοκρατικότητας στις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Το δίλλημα των σύγχρονων κοινωνιών είναι ανάμεσα

Στην κατάλυση της δημοκρατίας με πρόσχημα την αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι που αποκαλείται ανάγκη για παγκόσμια διακυβέρνηση.  Αλλά χωρίς δημοκρατικές αντιπροσωπευτικές διαδικασίες το φάρμακο μπορεί να είναι χειρότερο από την ασθένεια.

Η την υπαγωγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος στον έλεγχο της πολίτικης που υπάγεται στον δημοκρατικό έλεγχο και όχι αυτής των υπερεθνικών ολοκληρώσεων που δεν υπόκεινται σε εκλογικές διαδικασίες (όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ας πούμε)

Που θα κλίνει το σύστημα ? Είναι νωρίς αλλά η αισιοδοξία  δεν περισσεύει. Ωστόσο μια περίεργη φράση έχει μπει στην ανοιχτή επιστολή Σαρκοζύ – Μέρκελ για το ελληνικό θέμα.

“Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα μαθήματα των περασμένων αναταράξεων στον τραπεζικό τομέα.Τα κράτη δεν θα έπρεπε να αναγκάζονται να στηρίζουν τις τράπεζες. Θα έπρεπε να είναι δυνατόν,να χρεοκοπήσουν τράπεζες, χωρίς να γεννιούνται συστημικοί κίνδυνοι  για το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος"

Λίγο αργά, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ, τι ακριβώς λένε, όχι προφανώς στον Πρόεδρο της Commision στον όποιον στέλνουν την επιστολή, αλλά στον κόσμο και προπαντός στις τράπεζες που είναι οι αγορές και στις αγορές που είναι οι τράπεζες.

Λένε απλά :” τελούμε υπό μόνιμο εκβιασμό, το πράγμα έχει ξεφύγει, υπερβάλλετε”

Αλλά το λένε σιγά, σχεδόν ντροπαλά. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι ήδη αργά. Γιατί από την έκβαση του παραπάνω διλλήματος, αν δηλαδή η πολιτική θα ξαναποκτήσει τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα εξαρτηθεί αν ο 21ος αιώνας θα βαδίσει  μέσα στην απόλυτη βαρβαρότητα. Χωρίς υπερβολές…

Άρθρο :  Sxolioblog