Η Ελλάδα δεν είναι νησί

 

 

Άρθρο του πρωθυπουργού στους New York Times

Το οικονομικό χάλι της χώρας μου έχει κυριαρχήσει στους τίτλους εδώ και μήνες. Ενώ πολλοί σχολιαστές επικεντρώνονται στα βαθύτερα προβλήματα της Ελλάδας, λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στις αποφασιστικές προσπάθειες της κυβέρνησής μου να τα αντιμετωπίσει αλλά και σε ευρύτερα παγκόσμια προβλήματα που εμποδίζουν τις προσπάθειες μας για οικονομική ανάκαμψη.

Όταν έγινα πρωθυπουργός τον Οκτώβριο, γνώριζα πλήρως ότι η Ελλάδα αντιμετώπιζε ένα σοβαρό δημοσιονομικό έλλειμμα. Αλλά με την ανάληψη των καθηκόντων μου, ανακάλυψα ότι οι προκάτοχοί μας είχαν κρύψει το αληθινό μέγεθος του ελλείμματος - 12.7% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, το διπλάσιο από ότι είχε δηλωθεί.

Σαν απάντηση, έπρεπε να επιβάλουμε ένα πρωτοφανές πακέτο λιτότητας με βαθιές περικοπές στις αμοιβές του δημόσιου τομέα από τις όποιες δεν εξαιρείται κανένας δημόσιος λειτουργός, εμού συμπεριλαμβανόμενου. Αυξήσαμε επίσης τον φόρο προστιθέμενης αξίας και άλλους έμμεσους φόρους κατανάλωσης. Αυτές οι κινήσεις θα μειώσουν το έλλειμμά μας κατά 4% του ΑΕΠ για φέτος και μέχρι το 2012, θα φτάσουμε στο όριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 3%.

Πολύ λίγη προσοχή έχει δοθεί σε άλλα μέτρα που έχουμε λάβει. Η κυβέρνησή μου εξορθολογίζει τη δημόσια διοίκηση. Βελτιώνουμε την ικανότητά μας να μειώσουμε την φοροδιαφυγή και να ξεριζώσουμε την διαφθορά. Απλοποιούμε την επιχειρηματική νομοθεσία για να ενθαρρύνουμε τις επενδύσεις και εστιάζουμε στο στόχο μας να δώσουμε στην Ελλάδα ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στην πράσινη ανάπτυξη. Η Ελλάδα πρέπει, και, θα μετασχηματιστεί σε έναν ανταγωνιστικό και αξιόπιστο συνεργάτη στη διεθνή κοινότητα.

Δεν πρόκειται να αποφύγω αυτήν την πρόκληση όπως και όλοι οι Έλληνες πιστεύω διότι κατανοούν ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις φέρνουν επίσης σημαντικές ευκαιρίες.

Παρόλα αυτά η κρίση έχει προκαλέσει βαθιές ρωγμές στο διεθνές οικονομικό σύστημα, ρωγμές που οι άγριες περικοπές στους μισθούς δεν θα θεραπεύσουν. Παρά τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνησή μου έχει προωθήσει, οι κερδοσκόποι έχουν οδηγήσει τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων σε ιστορικά υψηλά. Κάποιοι από αυτούς τους κερδοσκόπους πλουτίζουν στοιχηματίζοντας στην κακοτυχία του έθνους μας. Πολλές χώρες αντιμετωπίζουν παρόμοια ελλείμματα και παρόμοιους κινδύνους.

Η ελληνική περίπτωση δεν είναι μεμονωμένη. Είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός σπασμένου συστήματος οικονομικών κανονισμών και αρπακτικής συμπεριφοράς που, ξεκινώντας από την Γουώλ Στρητ, σάρωσε τον κόσμο. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, για το οποίο οι φορολογούμενοι έπρεπε να πληρώσουν το λογαριασμό, και της επίπονης ύφεσης που ακολούθησε, μας έχει αναγκάσει όλους να επανεξετάσουμε πολλές παραδοχές.

Για να είναι η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη βιώσιμη, χρειαζόμαστε καλύτερο συντονισμό και τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών. Εάν αφήσουμε τις δυνάμεις της αγοράς να υπαγορεύσουν μόνες τους όρους, η εύθραυστη οικονομική ανάκαμψή μας σχεδόν σίγουρα θα υποχωρήσει. Γι’ αυτό αρκετοί από τους συνάδελφους μου ευρωπαίους ηγέτες και εγώ ο ίδιος επιθυμούμε μια αποφασιστική προσπάθεια να μετασχηματιστεί το σύστημα της διεθνούς οικονομικής διακυβέρνησης. Οι κανόνες του της ευρωζώνης δεν προέβλεψαν όλες τις συνέπειες της χρηματοοικονομικής απορύθμισης και τους συνεπακόλουθους κινδύνους μετάδοσης της. Πρέπει τώρα να θεσπίσουμε και να επιβάλουμε σαφείς κανόνες έλεγχου της ανεξέλεγκτης επιρροής των αγορών στις εθνικές μας οικονομίες μας και στο κοινό μας νόμισμα - όχι για τη χάρη της Ελλάδας, αλλά για την ίδια την Ευρώπη.

Πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες είναι διστακτικοί, ακόμα και έντρομοι, για το μέλλον, την ίδια την στιγμή που οι παγκόσμιες προκλήσεις απαιτούν τόλμη. Εάν η εμπιστοσύνη αποκατασταθεί, θα συνεχίσουμε όχι μόνο τις κρίσιμες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και την πλήρη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Εάν ο φόβος επικρατήσει, θα δούμε μια επανεθνικοποίηση των ευρωπαϊκών πολιτικών. Αυτό θα συνιστούσε μια τραγική προδοσία θυσιών και ελπίδων του παρελθόντος μας.

Αυτές είναι οι πραγματικές δοκιμασίες της Ευρώπης στις οποίες η κρίση της Ελλάδας ρίχνει άπλετο φως. Αλλά ακριβώς όπως η Ελλάδα δεν είναι νησί, κανείς στην Ευρώπη δεν ζει σε απομόνωση. Είμαστε όλοι μέρος ενός κακώς ρυθμισμένου οικονομικού συστήματος που πρέπει επειγόντως να ρυθμιστεί.

Η κρίση στην Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει μια αφύπνιση για τολμηρές μεταρρυθμίσεις που ξεπερνούν τα πλαίσια της χώρας μου. Είμαι στην Ουάσιγκτον για να συναντηθώ με τον Πρόεδρο Obama με ένα μήνυμα από την Ευρώπη: Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μόνο ελληνική η ευρωπαϊκή, είναι επίσης αμερικανική και μαζί πρέπει να βρούμε μια λύση.

Οι μειλίχιες υποσχέσεις και οι αποστειρωμένες συζητήσεις χωρίς παγκόσμιες μεταρρυθμίσεις δεν θα μας προστατεύσουν από τους άρπαγες που πλουτίζουν ενώ οι απλοί πολίτες χάνουν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους και τις συντάξεις τους. Το ισχύων ρυθμιστικό σύστημα επιτρέπει να συμβαίνει αυτό.

Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις πρέπει παγκοσμίως να καθιερώσουν μια νέα οικονομική αρχιτεκτονική, τόσο τολμηρή με τον τρόπο της όσο το Bretton Woods στον καιρό του, τόσο τολμηρή όσο η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Και το χρειαζόμαστε γρήγορα. Μόνο αυτό θα χτίσει μια νέα εμπιστοσύνη και μια δικαιοσύνη που οι πολίτες μας μπορούν να εμπιστευθούν, και μόνο αυτό μπορεί να αποτρέψει κάθε νέα κρίση να μεταβάλλεται σε επιδημία.

---------------------

Χωρίς σχόλια και ένα υστερόγραφο : εξακολουθούν οι νεοδημοκράτες να θεωρούν τον  κύριο Παπανδρέου ως ανεπαρκή? Γιατί εμείς σπάνια έχουμε διαβάσει, για το Ελληνικό ζήτημα καλύτερη απολογία της παγκοσμιοποίησης…

Παρόλα αυτά κύριε πρωθυπουργέ, η δεύτερη παράγραφος για τους προκάτοχους σας θα μπορούσε να μην υπάρχει σε μια τέτοια εφημερίδα έστω και για λόγους καλού γούστου.

μετάφραση από Sxolioblog