Η (μισή) συγγνώμη του κ. Σαμαρά

Μια πρώτη συγγνώμη προς τον ελληνικό λαό ήρθε από τον κ. Σαμαρά χθες στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε ομιλία του στην Καλαμάτα.

Πρώτη γιατί όλες οι προηγούμενες ήταν ήξεις-αφήξεις.

Αυτή τη φορά όμως η δήλωση του κ. Σαμαρά είναι χωρίς αμφισημίες ως προς το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης Καραμανλή.

 

“Εμείς δεν μασάμε τα λόγια μας. Η προηγούμενη διακυβέρνηση, η δική μας διακυβέρνηση, έκανε σφάλματα. Σοβαρά σφάλματα. Δεν πολέμησε τον κρατισμό, δεν επανίδρυσε το κράτος, δεν έλεγξε το χρέος. Συγκράτησε τα ελλείμματα, αλλά δεν αντέστρεψε τη συσσώρευση χρέους. Διόγκωσε το κράτος, δεν το συρρίκνωσε. Το διατήρησε μη λειτουργικό και αντιπαραγωγικό. Δεν το άλλαξε...Υποτάχθηκε στην λογική του πολιτικού κόστους.

Κι εφ’ όσον δεν έκανε ότι είχε υποσχεθεί κι ότι όφειλε να κάνει στην αρχή, όταν είχε άνεση κινήσεων και τη μεγάλη εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, ήταν πολύ δύσκολο να τα κάνει όλα αυτά αργότερα. Όταν πια είχε προκύψει η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση.

Για όλα αυτά οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από τους οπαδούς μας, από τους ψηφοφόρους μας, από τον Ελληνικό λαό. Γιατί τα υποσχεθήκαμε και δεν τα κάναμε…”

Ο κ. Σαμαράς έχει οξυδέρκεια. Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα και πιο συνοπτικά η αποτυχία της ΝΔ για την σχεδόν εξαετή διακυβέρνηση. Αλλά η συγγνώμη είναι μισή για δυο λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι η λέξη σφάλματα.

Σφάλματα κάνουν όλοι, το σφάλμα είναι ανθρώπινο  αλλά η πολιτική κριτική δεν ασκείται με όρους ανθρωπισμού. Ασκείται με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους. Το σοβαρό σφάλμα, όταν αναιρεί τον πολιτικό προσανατολισμό μιας παράταξης δεν λέγεται σφάλμα, αλλά ιδεολογική υπαναχώρηση και πολιτική μειοδοσία. Ο ίδιος το ξέρει καλά υπάρχουν κόκκινες γραμμές που όταν στην πολιτική ξεπεραστούν η πολιτική φυσιογνωμία αλλάζει. Ασχέτως αν είχε δίκιο η άδικο για το Σκοπιανό, ο ίδιος παραιτήθηκε και η πολιτική του φυσιογνωμία παρέμεινε. Η ΝΔ της τελευταίας διακυβέρνησης συνειδητά – πλην ελαχίστων περιπτώσεων – παρέμεινε στην εξουσία παραιτουμένη από την πολιτική και ιδεολογική αυτονομία της. Αυτό δεν είναι απλά σφάλμα η σοβαρό σφάλμα. Είναι δήλωση αναξιοπιστίας. Η άρση της αναξιοπιστίας θα περάσει αναγκαστικά από την ομολογία των λόγων που οδήγησαν την ΝΔ σ’ αυτήν.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι οξυδερκής, το είπαμε. Ονομάζει περιεκτικά στην παραπάνω φράση τα σφάλματα, δηλαδή τους άξονες της ιδεολογικής υπαναχώρησης και της πολιτικής μειοδοσίας της Νέας Δημοκρατίας. Το λέει πολύ καλύτερα από ότι το είπαν δημοσιογράφοι, πολιτολόγοι, επικοινωνιολόγοι, φίλοι και αντίπαλοι της ΝΔ.

Προσχώρηση στον κρατισμό και την αντιπαραγωγικότητα του δημόσιου τομέα ως μηχανισμού εξασφάλισης συνδικαλιστικών και ψηφοθηρικών ευνοιών που αποδείχτηκαν ανεπαρκείς να κατευνάσουν την οργή της κοινωνίας

Εύκολη εισοδηματική και κοινωνική πολιτική δανείων για την εξασφάλιση της ανοχής των θεσμοθετημένων συντεχνιών ειδικά αυτών των ΔΕΚΟ που αποτελούν την χοάνη του δημοσίου.

Διόγκωση του κράτους και του δημόσιου χρέους, ειδικά μετά την αποπομπή  του Αλογοσκούφη – τον οποίον έδωσε ως αποδιοπομπαίο τράγο η ίδια η ΝΔ τόσο στους αντιπάλους όσο και στους οπαδούς της - στην διάρκεια της απόλυτης ηγεμονίας Σουφλιά με κομπάρσους στην υποτιθέμενη τρόικα τους κκ. Παπαθανασίου και Χατζηδάκη.

Ο Αλογοσκούφης θυσιάστηκε στην υποτιθέμενη λαϊκή δεξιά, δηλαδή τους αδέξιους  αντιγραφείς του λαϊκού ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι η υποταγή στη λογική του πολιτικού κόστους  : Η ανάγωγη της μακροπρόθεσμης πολιτικής αδιαφορίας για την υποθήκευση της χώρας, σε κοντοπρόθεσμη πολιτική αρετή ψηφοθηρίας και προσωπικής επιβίωσης που αποδείχτηκε επιπλέον ατελέσφορη.

Η Νέα Δημοκρατία αδιαφόρησε για το κράτος, το δημόσιο και την κοινωνία, αυτό κρύβεται  πίσω από τα σοβαρά σφάλματα όπως τα ονομάζει ο κ. Σαμαράς, αύτη είναι η ουσία της ιδεολογικής υπαναχώρησης και της πολιτικής μειοδοσίας που αναίρεσε την παραταξιακή φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας.  Αυτός είναι ο πρώτος λόγος και όσο ο κ. Σαμαράς  δεν τον ονομάζει – περιγράφοντας σωστά μεν τα χαρακτηριστικά του αλλά αποκαλώντας την παραίτηση της νέας Δημοκρατίας σοβαρό σφάλμα - δεν πρόκειται να πείσει και η συγγνώμη θα μείνει μισή.

Ο δεύτερος λόγος είναι η συγκάλυψη των προθέσεων

Συγκάλυψη που υπαινίσσεται η φράση περί διεθνούς κρίσης και καθυστέρησης από την εποχή που η Νέα Δημοκρατία είχε “άνεση κινήσεων και τη μεγάλη εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού”. Η Νέα Δημοκρατία δεν έκανε γιατί έχοντας μειοδοτήσει ιδεολογικά και πολιτικά, δεν ήθελε να κάνει. Δεν ήθελε, όχι δεν μπορούσε, και η κρίση που ήρθε μετά είναι άσχετη μ αυτήν την επιλογή.

Τι να θυμίσουμε ; τους υπουργούς της περιόδου 2004-2007 που γελοιοποιούσαν καθημερινά τον Αλογοσκούφη και τους νόμους περί ΔΕΚΟ και τον πρωθυπουργό που σιωπούσε ;

Τους υπουργούς και βουλευτές της περιόδου 2007-2009 που βάφτιζαν το νόμιμο ηθικό η απειλούσαν κουνώντας το δάχτυλο στη Βουλή ότι δεν θα παραιτηθούν ;

Η Νέα Δημοκρατία επέλεξε να επωφεληθεί ως κόμμα, και ως άτομα πολλές φορές, τα σκάνδαλα και οι καθυστερημένες αποπομπές υπουργών υπό το βάρος της αγανάκτησης της κοινωνίας το υπενθυμίζουν – από το άρρωστο κράτος της μεταπολίτευσης που από κοινού δημιούργησε με το ΠΑΣΟΚ. Δεν επέλεξε να το αλλάξει.

Και αυτό πρέπει να το ομολογήσει για να παύσει η συγγνώμη να είναι μισή.

Κύριε Σαμαρά έχετε αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ με την  πίεση του ΔΝΤ θα κάνει και πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει ; και που θα έπρεπε να είχαν γίνει στα τελευταία έξι χρόνια.

Ο κ. Σαμαράς έχει ήδη διασχίσει την πολιτική και προσωπική του έρημο μια φορά και δεν χάθηκε. Ίσως μια δεύτερη διάσχιση είναι απαραίτητη για την επιβίωση στα χρόνια του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Την άσκοπη και ψηφοθηρική αντιπολίτευση δεν έχει ανάγκη να την κάνει : το ΔΝΤ θα την κάνει για λογαριασμό του. Αλλά το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τον συμπαρασύρει στην πτώση του. Εκτός αν αποδεχτεί τον αναπόφευκτο χαρακτήρα του ΔΝΤ προς το παρόν και ασχοληθεί με δυο πράγματα :

Την συντόμευση των χρόνων ΔΝΤ στην Ελλάδα με την ανάπτυξη αναπτυξιακών προτάσεων στη νέα συγκυρία γιατί η παλιά έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί

Τα του οίκου του, δηλαδή την πραγματική ανάλυση και την άρση της πολιτικής και ιδεολογικής παραίτησης της Νέας Δημοκρατίας.