Μια μικρή κρατικοποίηση στη Γερμανία, ένα γαλλο-ελληνικό μνημόνιο ενεργειακής συνεργασίας, και το τέλος του κράτους στις αδύναμες χώρες της ευρωζώνης;

Ως συνήθως τα πράγματα λέγονται αλλά δεν συσχετίζο-νται. Και η λογική τους αποκαλύπτε-ται μόνο με τον συσχετισμό τους. Που ανώδυνα, σχε-δόν αδιάφορα, ψι-θυρίζει την εσωτε-ρική τους λογική ενώ η επικαιρό-τητα αναλώνεται στην επιφανειακή παρουσίαση που έχει προ πολλού αντικαταστήσει την κριτική η την ανάλυση. Την κριτική των γεγονότων όμως και όχι των ιδεοληψιών του καθενός μας.

Ας αρχίσουμε από το Γάλλο-ελληνικό μνημόνιο από τα ΝΕΑ…

ΜΠΗΚΑΝ (2 Δεκεμβρίου ) οι υπογραφές µεταξύ της ΔΕΗ και της γαλλικής EDF για την από κοινού ανάπτυξη έργων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στην Ελλάδα. Το µμνημόνιο συνεργασίας υπέγραψαν ο επικεφαλής της γαλλικής εταιρείας Πάρις Μουράτογλου και ο πρόεδρος της ΔΕΗ Αρθούρος Ζερβός,και αφορά τη συµµμετοχή µε µμετοχικό ποσοστό της ελληνικής επιχείρησης σε µια σειρά έργων που αναπτύσσει η γαλλική εταιρεία στην Ελλάδα από 30 έως 49%.

Και ο διαδικτυακός φίλος archaeopteryxgr (http://archaeopteryxgr.blogspot.com/), δεν τον ξέρω αλλιώς τον άνθρωπο, επιμένει οτι η υπογραφή αυτή βλάπτει την ΔΕΗ και τη χώρα, συνεπής στον αγώνα του, με επιχειρήματα,  κατά των ανανεωτικών πηγών ενέργειας. Αλλά πάμε και στην κρατικοποίηση.

Τέσσερις μέρες μετά, στις 6 Δεκεμβρίου, ο Γαλλικός τύπος έγραφε : Οι αγορές χαιρετίζουν  την πώληση της συμμετοχής της EDF στην γερμανική εταιρεία EnBW. Ποιος αγόραζε; Το γερμανικό κρατίδιο Bade-Wurtemberg. Μια μικρή κρατικό-ποίηση που απέφερε στην EDF 4,7 δισεκατομμύρια ευρώ σε μετρητά και 2,3 δισεκατομμύρια ακύρωση χρεών σύνολο με 7 δισεκατομμύρια ευρώ, οι Γερμανοί έβγαλαν την EDF από την Γερμανική αγορά ενέργειας, τιμωρώντας την μεταξύ άλλων για το γεγονός οτι η γαλλική αγορά ενέργειας παραμένει ερμητικά κλειστή στους ξένους επενδυτές.

Η ΔΕΗ στο σύνολο της, με βάση τη σημερινή τιμή της μετοχής της στα 11,27 ευρώ ( δυο φορές παραπάνω από την ονομαστική αξία των μετοχών της στα 4,6 ευρώ) αξίζει χρηματιστηριακά 2,6 δισεκατομμύρια ευρώ, δυόμιση φορές λιγότερο από την μικρή κρατικοποίηση των 7 δισ. της συμμετοχής της EDF στην τέταρτη ενεργειακή εταιρία της Γερμανίας.

Και δεν ειναι ακριβώς αλήθεια οτι η Γαλλική αγορά δεν έχει ανταγωνιστές για την EDF. Έχει  : Την SUEZ που απορρόφησε το Gaz de France, την Direct Energie και άλλους πολλούς. Αλλά ειναι όλοι γάλλοι, οι συμμέτοχες ξένων ειναι μηδαμινές και το σύστημα ειναι οργανωμένο με τέτοιο τρόπο που το μονοπώλιο της EDF ειναι σχεδόν απροσπέλαστο. Αλλά εκεί δεν πήγε η τρόικα και η Commission να θέσουν θέμα μοντέλου ενεργειακής αγοράς.

Και οι γερμανοί, που εδώ και μια δεκαετία γκρινιάζουν για την διεθνή δραστηριότητα της EDF και την παράλληλη διατήρηση του μονοπωλίου στο εσωτερικό της Γαλλίας, απέβαλλαν την EDF από την εσωτερική τους αγορά πληρώνοντας αδρά μια κρατικοποίηση. Που φυσικά και θα ξανά-ιδιωτικοποιηθεί αργότερα. Αλλά δεν ειναι κι αυτοί στην ενεργειακή αγορά της Γαλλίας.

Η μικρή κρατικοποίηση στη Γερμάνια, που αξίζει δυόμιση φορές όσο η ΔΕΗ δεν ειναι ενοχλητική για την απελευθέρωση της αγοράς. Ούτε και το μονοπώλιο της EDF ειναι. Γιατί απλά, είτε στη Γάλλια, είτε στην Γερμανία, το κράτος ακόμα υπάρχει, διαπραγματεύεται και επεμβαίνει. Όχι αναγκαστικά υπέρ των αδυνάτων, αλλά η ύπαρξη του και η επέμβαση του, αποτελεί ακόμα ανάχωμα για τους αδύνατους.

Εδώ με τι επιχειρήματα διαπραγματεύονται το θέμα της ΔΕΗ η πράσινη, μη εκλεγμένη κ. Μπιρμπίλη και ο πανεπιστημιακός κ. Ζερβός ; Απλά δεν διαπραγματεύονται τίποτα για δυο λόγους

Ο πρώτος γιατί δεν ξέρουν, όσο κι αν αυτό ηχεί δυσάρεστο και παράξενο : Οι πρά-σινες φιλολογίες πολιτικού η επιστημονικού τύπου (και μην ακούσω για ιδεολογικές ουδετερότητες της επιστήμης…) δεν αποτελούν βάση για διαπραγμάτευση εν αγνοία των βασικών καταστάσεων της αγοράς στις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Ο δεύτερος γιατί εδώ, δεν υπάρχει πλέον κράτος. Το καταργήσαμε εμείς με τις πολιτικές δανεισμού της μεταπολίτευσης και η Τρόικα ήρθε απλά να επιβεβαιώσει νομικά (de jura) αυτό που είχε ήδη συμβεί de facto.

Οτι στις αδύναμες χώρες της ευρωζώνης, το κράτος έχει καταργηθεί και ένα άλλο μοντέλο, μη ελεγχόμενο από οποιαδήποτε δημοκρατική διακυβέρνηση και εκλογή, έχει αναλάβει να το αντικαταστήσει. Η ευρωπαϊκή εκδοχή της λεγόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης ;

Αλλά και η ώρα της κεντρικής Ευρώπης πλησιάζει με γοργά βήματα.

Αλλά ας είμαστε περήφανοι : παίζουμε ένα ρόλο δοκιμαστικού πεδίου βολής στην απόπειρα ευθείας ανάληψης της διακυβέρνησης από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που εξελίσσεται στις μέρες μας. Άσχετα αν επιτύχει. Που δεν ειναι σίγουρο. Και όπως ειναι γνωστό, η Ελλαδα έχει προσφέρει στην Ευρώπη…